https://fr.wikipedia.org/wiki/Marie-Anne_de_Neubourg
	Ten artykuł od 2011-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
	Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych.
	Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
	Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
	Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Jerzy II Rakoczy
Książę Siedmiogrodu
Okres
	od 1648
Poprzednik	do 1657
Następca	Jerzy I Rakoczy
Książę Siedmiogrodu	Franciszek Rhedey
Okres
	od 1659
Poprzednik	do 7 czerwca 1660
Następca	Achacy Barcsay
Dane biograficzne	Jan Kemeny
Data i miejsce urodzenia
	30 stycznia 1621
Data i miejsce śmierci	Sárospatak
	7 czerwca 1660
	Wielki Waradyn
Ojciec
Matka	Jerzy I Rakoczy
	Zuzanna Lórántfy
Żona
Dzieci	Zofia Batorówna
	Franciszek I Rakoczy
Jerzy II Rakoczy nazwisko zapisano również jako Ragotzovius, Ragotzius, Ragotzi, Ragotzki, Ragotzky, właśc. II. Rákóczi György (ur. 30 stycznia 1621 w Sárospatak, zm. 7 czerwca 1660 w Wielkim Waradynie) – syn Jerzego I Rakoczego, mąż Zofii Batory, ojciec Franciszka I Rakoczego.	Multimedia w Wikimedia Commons
Życiorys[edytuj | edytuj kod]	Jerzy II Rakoczy le nom a également été écrit comme Ragotzovius, Ragotzius, Ragotzi, Ragotzki, Ragotzky, correctement II. Rákóczi György (né le 30 janvier 1621 à Sárospatak, décédé le 7 juin 1660 à Great Varadyn) - fils de George I Rákóczi, époux de Zofia Batory, père de Franciszek I Rákóczi.
Już 16 lutego 1642 roku został obrany księciem Siedmiogrodu, był lennikiem Turcji w Mołdawii i Wołoszczyźnie. Był protestantem wyznania kalwińskiego.	Biographie[modifier | modifier le code]
W 1653 roku zawarł sojusz z Rzecząpospolitą, 27 lipca 1654 r. otrzymał nawet indygenat polski[1], jednak nie przyszedł jej z pomocą w trakcie najazdu szwedzkiego[2]. Za to w 1656 roku sojusz zaproponowali mu Szwedzi w zamian za Ruś Czerwoną i tytuł wielkiego księcia Halicza. Rakoczy jednak 7 września 1656 roku zawarł traktat wieczystej przyjaźni z powstańcami Bohdana Chmielnickiego i nadal prowadził rokowania ze Szwedami. Spowodowało to wzrost pozycji Rakoczego, co z kolei zmobilizowało Habsburgów do wsparcia Jana Kazimierza, ponieważ obawiali się, że Rakoczy będący lennikiem Turcji może dążyć do zjednoczenia Węgier. W związku z tym Ferdynand III podpisał 1 grudnia 1656 roku przymierze z Rzecząpospolitą.	Déjà le 16 février 1642, il est élu prince de Transylvanie, il est vassal de la Turquie en Moldavie et en Valachie. Il était protestant de confession calviniste.
6 grudnia 1656 roku Rakoczy podpisał ze Szwedami w Radnot na Węgrzech (obecnie na terytorium Rumunii) tzw. traktat w Radnot, na mocy którego miał się dokonać rozbiór Rzeczypospolitej, a Rakoczy miał otrzymać m.in. Mazowsze i Małopolskę wraz z dochodowymi złożami soli.	En 1653, il fait alliance avec le Commonwealth, le 27 juillet 1654, il reçoit même un indigène polonais[1], mais il ne lui vient pas en aide lors de l'invasion suédoise[2]. Cependant, en 1656, les Suédois lui proposèrent une alliance en échange de la Ruthénie rouge et du titre de grand-duc de Halych. Cependant, le 7 septembre 1656, Rakoczy conclut un traité d'amitié éternelle avec les insurgés de Bohdan Khmelnytsky et poursuit les négociations avec les Suédois. Cela a entraîné une augmentation de la position de Rákóczi, qui à son tour a mobilisé les Habsbourg pour soutenir John Casimir, car ils craignaient que Rákóczi, qui était un vassal de la Turquie, ne cherche l'unification de la Hongrie. Par conséquent, Ferdinand III a signé une alliance avec le Commonwealth le 1er décembre 1656.
	Le 6 décembre 1656, Rakoczy signa avec les Suédois à Radnot en Hongrie (maintenant en Roumanie) le soi-disant le traité de Radnot, en vertu duquel le Commonwealth polono-lituanien devait être divisé, et Rakoczy devait recevoir par ex. Mazowsze et Małopolska avec des gisements de sel rentables.
Obrona Przemyśla przed wojskami Rakoczego w 1657
	Défense de Przemyśl contre l'armée de Rákóczi en 1657
Erik Dahlbergh, Połączenie się wojsk Karola Gustawa i Rakoczego pod Ćmielowem, 12 kwietnia 1657
Erik Dahlbergh, 13 maja 1657 – zajęcie Brześcia Litewskiego przez wojska Rakoczego i Karola Gustawa	Erik Dahlbergh, Rejoindre les armées de Charles Gustav et Rákóczi près d'Ćmielów, 12 avril 1657
	Erik Dahlbergh, 13 mai 1657 - occupation de Brest-Litovsk par l'armée de Rákóczi et Carl Gustav
Jerzy Rakoczy u Karola Gustawa pod Modliborzycami
	Jerzy Rakoczy chez Karol Gustav près de Modliborzyce
Erik Dahlbergh, Przejście wojsk szwedzkich i siedmiogrodzkich przez Wisłę w Zakroczymiu
W końcu stycznia 1657 przez Karpaty ruszyła do Polski w kierunku na Lwów armia siedmiogrodzka w sile około 25 tys. wojska, do której w Medyce dołączyło ok. 8–10 tys. Kozaków pod dowództwem Antona Żdanowicza.	Erik Dahlbergh, Passage des troupes suédoises et transylvaines sur la Vistule à Zakroczym
Podszedł pod Lwów, lecz nie zdobył go, a po starciu z niewielkimi siłami Rewery Potockiego odszedł w kierunku Krakowa, paląc i rabując po drodze: m.in. Duklę, Rogi, Lesko, Sanok, Łańcut, zamek w Odrzykoniu. Nie zdobył Przemyśla (28 lutego) i Krosna. Oblegał także Zamek w Łańcucie, lecz też nie był w stanie zdobyć tak potężnej twierdzy. 21 marca zajął Tarnów i na czele 5 tys. żołnierzy dotarł 28 marca do Krakowa, gdzie wzmocnił szwedzki garnizon 2,5 tys. żołnierzy pod dowództwem Jana Bethlena[3]. Następnie Rakoczy udał się na północ, gdzie dołączył do reszty swoich wojsk i 11 kwietnia połączył się w Modliborzycach i 12 kwietnia pod Ćmielowem z wojskami szwedzkimi pod dowództwem króla szwedzkiego Karola X Gustawa. Następnie Rakoczy i Karol Gustaw przekroczyli Wisłę w Zawichoście i 19 kwietnia zajęli Lublin, a 30 kwietnia Mińsk Mazowiecki. 8 maja Rakoczy i Karol Gustaw podeszli pod twierdzę w Brześciu nad Bugiem, która skapitulowała po 2 dniach, a wojska Rakoczego zaczęły krwawo łupić okolice (spalił Brańsk i Białą Podlaską). Około 20 maja Karol Gustaw dowiedział się, że do wojny z nim szykuje się król Danii, więc odszedł na Pomorze, zostawiając komendę Gustawowi Stenbockowi, z którego korpusem Rakoczy przeszedł na zachód w kierunku Warszawy, niszcząc po drodze doszczętnie Podlasie (spalił m.in. 20 maja Mielnik, 31 maja Drohiczyn, Nur, Brok i Pniewo). Wraz ze Szwedami po 3 dniach oblężenia zajął 17 czerwca Warszawę.	Fin janvier 1657, l'armée de Transylvanie, forte d'environ 25 000 hommes, marche vers la Pologne en direction de Lviv à travers les Carpates. armée, qui à Medyka a été rejointe par environ 8 000 à 10 000. Cosaques sous le commandement d'Anton Zhdanovich.
Po 4 dniach okupacji Warszawy, 22 czerwca szwedzkie oddziały Stenbocka odeszły za Karolem Gustawem w kierunki Szczecina (w związku z przystąpieniem Danii do wojny po stronie Polski), co postawiło Jerzego Rakoczego w ciężkiej sytuacji, ponieważ zdawał sobie sprawę, że jego wojska prezentują niewielką wartość bojową. Zaskoczony rozwojem sytuacji zaczął wraz z Kozakami szybko wycofywać się na południowy wschód, tym bardziej że na rozkaz króla Jana Kazimierza zaczął go ścigać dziesięciotysięczny korpus polskiej jazdy Stefana Czarnieckiego, który – porzuciwszy pościg za wojskami szwedzkimi – połączył się w Częstochowie z jazdą litewską Aleksandra Hilarego Połubińskiego i sprzymierzonymi wojskami austriackimi. W dodatku doszły Rakoczego wieści, że Jerzy Lubomirski, nie mogąc się doczekać najazdu na Siedmiogród sprzymierzonych Tatarów, w odwecie za najazd Rakoczego najechał na Siedmiogród, łupiąc go bez litości. W Łańcucie 7–8 lipca postanowiono, że Czarniecki ruszy bezpośrednio za Rakoczym, a Lubomirski z Potockim odetną Siedmiogrodzianom i Kozakom drogę do granicy. 11 lipca wojska Czarnieckiego doścignęły Rakoczego i zniszczyły część jego armii w Bitwie pod Magierowem oraz odzyskały 2000 wozów z łupami. Następnie dogoniły pozostałą część jego uciekających wojsk podczas przeprawy przez Pełtew i po połączeniu 16 lipca z hetmanami wojska polskie dogoniły go na Podolu i rozbiły 20 lipca w Bitwie pod Czarnym Ostrowem.	Il s'est approché de Lwów, mais ne l'a pas capturé, et après un affrontement avec les petites forces de Rewera Potocki, il est parti vers Cracovie, brûlant et volant sur le chemin : par ex. Dukla, Rogi, Lesko, Sanok, Łańcut, le château d'Odrzykoń. Il n'a pas capturé Przemyśl (28 février) et Krosno. Il a également assiégé le château de Łańcut, mais n'a pas non plus été en mesure de conquérir une forteresse aussi puissante. Le 21 mars, il prend Tarnów et dirige 5 000 hommes. les soldats ont atteint Cracovie le 28 mars, où ils ont renforcé la garnison suédoise de 2,5 mille. soldats sous le commandement de Jan Bethlen[3]. Puis Rakoczy se dirigea vers le nord, où il rejoignit le reste de ses troupes et le 11 avril, à Modliborzyce et le 12 avril près d'Ćmielów, il rejoignit l'armée suédoise sous le commandement du roi suédois Charles X Gustav. Ensuite, Rakoczy et Karol Gustaw ont traversé la Vistule à Zawichost et le 19 avril, ils ont pris Lublin, et le 30 avril, Mińsk Mazowiecki. Le 8 mai, Rakoczy et Karol Gustav se sont approchés de la forteresse de Brześć sur la rivière Bug, qui a capitulé après 2 jours, et l'armée de Rakoczy a commencé à piller la région dans le sang (il a brûlé Brańsk et Biała Podlaska). Vers le 20 mai, Carl Gustav apprit que le roi du Danemark se préparait à la guerre avec lui, il partit donc pour la Poméranie, laissant le commandement à Gustaw Stenbock, avec le corps duquel Rakoczy se dirigea vers l'ouest en direction de Varsovie, détruisant complètement Podlasie en cours de route (il brûla, entre autres, Mielnik le 20 mai, Drohiczyn, Nur, Brok et Pniewo le 31 mai). Avec les Suédois, après 3 jours de siège, il prend Varsovie le 17 juin.
Rakoczy po ucieczce Kozaków Antona Żdanowicza porzucił tabory i z resztkami swoich sił wycofał się do Międzyboża, na zachód od którego wybudował niewielkie fortyfikacje bastionowe, po czym zaproponował kapitulację, którą książę Jerzy Lubomirski przyjął 23 lipca. Rakoczy na mocy zawartej umowy zerwał sojusz ze Szwecją, zobowiązał się wyprowadzić swoje oddziały z okupowanych miast Krakowa i Brześcia Litewskiego oraz zapłacić Rzeczypospolitej reparacje wojenne w wysokości 1,2 mln złotych. Poza tą kwotą zobowiązał się wypłacić 1 mln złotych żołnierzom armii polskiej i 2 mln dowódcom. Polacy pozwolili mu odejść do Siedmiogrodu, jednak 26 lipca pod Skałatem natknął się na idących z południa sprzymierzonych z Rzecząpospolitą Tatarów, którzy go zaatakowali. Rakoczy porzucił swoje wojska, zostawiając dowództwo Janosowi Kemenyowi. W ciągłych walkach Węgrzy okopali się w warownym obozie w Wiśniowczyku koło Trembowli, jednak 31 lipca Tatarzy zdobyli obóz. Zginęło wtedy 500 Węgrów, a w jasyr poszło 11 tysięcy Węgrów i Mołdawian. Tym samym armia siedmiogrodzka przestała istnieć. 4 sierpnia 1657 r. do garnizonu węgierskiego w Krakowie dotarł rozkaz Rakoczego, nakazujący dowodzącemu nim Janowi Bethlenowi poddanie Krakowa.	Après 4 jours d'occupation de Varsovie, le 22 juin, les troupes suédoises de Stenbock suivent Karol Gustav vers Szczecin (en raison de l'entrée en guerre du Danemark aux côtés de la Pologne), ce qui met Jerzy Rakoczy dans une situation difficile, car il est conscient que ses troupes ont peu de valeur au combat. Surpris par l'évolution de la situation, lui et les Cosaques commencèrent à se replier rapidement vers le sud-est, d'autant plus que, sur ordre du roi Jean Casimir, il fut poursuivi par le dix millième corps de la cavalerie polonaise de Stefan Czarniecki, qui, abandonnant la poursuite des troupes suédoises, rejoignit à Częstochowa la cavalerie lituanienne d'Aleksander Hilary Połubiński et les troupes autrichiennes alliées. De plus, la nouvelle parvint à Rakoczy que Jerzy Lubomirski, impatient de l'invasion de la Transylvanie par les Tatars alliés, avait envahi la Transylvanie en représailles à l'invasion de Rakoczy, la pillant sans pitié. À Łańcut, les 7 et 8 juillet, il a été décidé que Czarniecki irait directement après Rakoczy, et que Lubomirski et Potocki couperaient le chemin de la frontière à la Transylvanie et aux Cosaques. Le 11 juillet, l'armée de Czarniecki rattrapa Rakoczi et détruisit une partie de son armée lors de la bataille de Magiowo et récupéra 2 000 wagons avec du butin. Ensuite, ils ont rattrapé le reste de ses troupes en fuite en traversant le Peltew, et après avoir rejoint les hetmans le 16 juillet, l'armée polonaise l'a rattrapé en Podolie et l'a vaincu le 20 juillet lors de la bataille de Czarny Ostrów.
Rakoczy musiał zapłacić Rzeczypospolitej kontrybucję w wysokości 3 mln złotych, stracił wszystkie łupy wojenne, a niedobitki jego armii znalazły się w tatarskiej niewoli. Wkrótce na Siedmiogród uderzyli Turcy, pozbawiając Rakoczego wpływów w Mołdawii. Rakoczy stracił życie w walkach o tron siedmiogrodzki – zmarł po tym, jak 2 czerwca 1660 roku został ciężko ranny w bitwie pod Floreşti/Gilău (węg. Szászfenes/Gyalu) koło miasta Kluż-Napoka (węg. Kolozsvár).	Après l'évasion des cosaques d'Anton Żdanowicz, Rakoczy abandonna les camps et avec le reste de ses forces se retira à Międzyboż, à l'ouest de laquelle il construisit de petites fortifications bastionnées, puis proposa la capitulation, ce que le prince Jerzy Lubomirski accepta le 23 juillet. En vertu de l'accord conclu, Rakoczy a rompu l'alliance avec la Suède, s'est engagé à déplacer ses troupes hors des villes occupées de Cracovie et Brest-Litovsk et à verser des réparations de guerre à la République de Pologne d'un montant de 1,2 million de zlotys. En plus de ce montant, il s'est engagé à verser 1 million de PLN aux soldats de l'armée polonaise et 2 millions de PLN aux commandants. Les Polonais le laissent partir en Transylvanie, mais le 26 juillet, près de Skałat, il rencontre des Tatars venant du sud, alliés à la République de Pologne, qui l'attaquent. Rakoczy a abandonné ses troupes, laissant le commandement à Janos Kemeny. Dans des combats constants, les Hongrois ont creusé dans le camp fortifié de Wiśniowczyk près de Trembowla, mais le 31 juillet, les Tatars ont capturé le camp. 500 Hongrois sont alors morts et 11 000 Hongrois et Moldaves sont allés en captivité. Ainsi, l'armée de Transylvanie a cessé d'exister. Le 4 août 1657, un ordre de Rákóczi arriva à la garnison hongroise de Cracovie, ordonnant à son commandant, Jan Bethlen, de rendre Cracovie.
	Rakoczy a dû payer une contribution de 3 millions de zlotys à la République, a perdu tout le butin de guerre et les restes de son armée se sont retrouvés en captivité tatare. Bientôt, les Turcs ont attaqué la Transylvanie, privant Rákóczi d'influence en Moldavie. Rakoczy a perdu la vie dans les batailles pour le trône de Transylvanie - il est mort après avoir été grièvement blessé le 2 juin 1660 lors de la bataille de Floreşti/Gilău (hongrois Szászfenes/Gyalu) près de la ville de Cluj-Napoca (hongrois Kolozsvár).
https://dbpedia.org/page/Polish%E2%80%93Lithuanian_Commonwealth